Mijn eerste beloftenwedstrijd… De spanning nam gedurende het weekend gestaag toe, hoe vaak ben je in je leven een half jaar lang elke dag bezig geweest met zo’n doel? Dit weekend ging ik erachter komen
of serieus trainen, eten en slapen het gewenste effect teweeg hadden gebracht. Ik wou niet alleen meekomen, ik wou ook mee kunnen koersen.
Vrijdag deed ik voor het eerst een echte wedstrijdvoorbereiding, na afloop voelde ik mijn benen tintelen en ik wist dat het goed was. Daarna op tijd naar bed, om al om 5 uur klaarwakker naar het plafond te koekeloeren. Toen lostrappen, schaatsen slijpen, nog n uurtje slapen, uitgebreid koken voor mijn ouders en zus; aan mijn voorbereiding kon het niet meer liggen, maar de spanning steeg.
Toen ik eindelijk aan de start stond, was ik blij dat we er eindelijk aan mochten beginnen. Al gauw merkte ik dat ik het tempo van het peloton vrij makkelijk kon volgen. Naar voren schuiven ging ook goed. Alleen de timing van mijn aanvallen klopte niet, ik viel telkens te vroeg aan. Vaak zat het hele peloton in mijn zog te chillen als ik aanzette. Ik was blij dat mijn vorm goed is, maar vond het wel jammer dat ik er niet meer mee gedaan heb. Maar toen kwam de finale, ik probeerde naar voren te rijden en plots zat Swen achter me. Hij zei dat ik vol moest gaan, dus ik explodeerde en wist Swen vooraan het peloton af te zetten. Helaas kon hij zich er niet tussen beuken, wat het verschil maakt tussen top 5 rijden en n 15e plek in t peloton, maar toch was het kicken om mn ploeggenoot zo te kunnen helpen. Zelf viel ik compleet stil en eindigde achteraan t peloton, maar dat maakte niet meer uit, hier kan ik mee verder!
