Afgelopen weken heb ik weinig geschaatst. Deze week heb ik zelfs maar een keer geschaatst, dat was vanochtend in alle vroegte op een publiek uur in Amsterdam. Het was voor het eerst dit seizoen echt koud, -3, en mistig. Schaatsen in die omstandigheden is echt anders, als een motor met een te laag oliepeil, buigen de gewrichten als in slow-motion, en wordt je je bovenmatig bewust van de schaatsbeweging die anders vanzelf gaat.
Ik draai mijn rondjes en mijn gedachten dwalen af. Ik denk aan afgelopen twee weken. Twee weken terug liep ik een blessure op. Een scheurtje in een pees in mijn knie na een fanatieke steigerung tijdens de wedstrijd voorbereiding vrijdag avond. Ik besloot de dag erop toch te starten tijdens de marathon cup in Haarlem, een besluit dat ik uiteindelijk moest bekopen met twee weken van het ijs.
Hoewel het schaatsen niet ging vanwege de pijn, had ik geen last met fietsen. Samen met trainer Bram besloot ik een vervroegt trainingsblok met veel omvang (veel trainingsuren) op de fiets te draaien. Twee weken later, nu, sta ik dan eindelijk weer op het ijs.
Mijn gedachten keren terug naar het nu. Het schaatsen gaat niet makkelijk, ik beweeg stroef, maar het is fijn weer op het ijs te staan. Ik wordt mij bewust van de licht stekende pijn in mijn knie. Ik ga overeind, en stap met gemengde gevoelens van het ijs. De pijn waarvan ik had gehoopt dat deze weg zou zijn is er nog, behoorlijk balen, maar gelukkig wel veel minder geworden. Bovendien heb ik nog ruim een week tot de volgende cup wedstrijd in Deventer, en die gedachten stemmen mij hoopvol. Morgen lijkt (je weet het nooit in Nederland) het mooi weer te worden, en staat er opnieuw een duurrit op de fiets op het programma. Waarna in de avond onder het genot van een warme kop choco en pepernoten de komst van de goedheiligman gevierd wordt. Heerlijk avondje is gekomen, nu heel hard zingen en hopen dat Sint ook goede vorm meeneemt.
p.s. het bleek opnieuw niet zo heel lekker weer (zie foto)
