Afgelopen zaterdag stond de marathon in Haarlem op het programma. Vrijdagochtend stond ik nog even kort op het ijs om mijn wedstrijdvoorbereiding te doen. Sommige jongens uit de ploeg doen dit op de fiets, ik vind het zelf prettig om dit op het ijs te doen, wat kort werk met veel rust tussendoor. Direct hierna sleep ik mijn schaatsen.
Zaterdagochtend sliep ik uit. Normaal gesproken sta ik op wedstrijddagen liever op tijd op om iets te gaan doen. Om een beetje een actieve mindset te krijgen. Maar ik voel me al enige tijd niet zo fit, was moe en had het gevoel dat ik wat extra slaap kon gebruiken. Sinds de openingswedstrijd in Amsterdam ben ik een paar keer ziek geweest. Ik ging dus een beetje met dubbele gevoelens naar de wedstrijd. Enerzijds had ik er zin in, maar ik was zeker na de mindere wedstrijd in Utrecht ook heel benieuwd of het nu eindelijk beter zou gaan.
De wedstrijd ging wat beter dan in Utrecht, ik kon een beetje meer voorin meedoen, maar het was zeker nog niet goed. Met nog zo’n 30 ronden te gaan kon ik het peloton niet meer bijhouden. Ik was totaal buiten adem. Inmiddels weet ik dat dit komt door virale luchtweginfecties. Mijn ploeggenoten deden het gelukkig beter. Swen reed een behoorlijke sprint, Jan-Willem reed een actieve koers en Sjoerd reed ondanks zijn blessure ook een behoorlijk aantal rondes mee in het peloton.
Normaal gesproken zou ik op zondag een rondje zijn gaan fietsen. Lekker rustig aan, wel wat meer kilometers. Beetje lostrappen en tegelijkertijd trainen voor het natuurijs. Echter omdat ik me niet zo fit voelde in combinatie met het slechte weer heb ik dit afgelopen zondag overgeslagen.
Voor mij is het nu een kwestie van herstellen en weer in vorm raken voor de volgende wedstrijden.
